Historia Instytutu
Wojskowy Instytut Techniki Pancernej i Samochodowej swój rodowód wywodzi z powstałego 17 września 1927 roku Wojskowego Instytutu Badań Inżynierii w skład którego wchodziło Biuro Konstrukcyjne Broni Pancernej prowadzące prace konstrukcyjne i badawcze związane z powstawaniem polskiego sprzętu pancernego. Zadaniem Biura Konstrukcyjnego Broni Pancernej było prowadzenie studiów badawczych i prac konstrukcyjnych w zakresie zmotoryzowanego sprzętu broni pancernych. Głównymi projektantami byli: mjr inż. Władysław Trzeciak i rtm. Edward Karkoz, przy współpracy inż. Edwarda Habicha. Projekt nowej tankietki TK opracowano w dwóch wersjach różniących się między innymi układem jezdnym i napędowym.
W końcu 1934 roku w związku z likwidacja Wojskowego Instytutu Badań Inżynierii utworzono samodzielne Biuro Badań Technicznych Broni Pancernych, podległego bezpośrednio Dowództwu Broni Pancernych. W nowo powołanym Biurze powrócono do koncepcji czołgu kołowo-gąsienicowego, określanego mianem pościgowego. Konstrukcja czołgu 7TP była polskim rozwinięciem brytyjskiego czołgu Vickers E, którego licencję zakupiła Polska w dwudziestoleciu międzywojennym. Rozwinięciem tej konstrukcji był czołg 10 TP, który niestety nie dążył wejść do seryjnej produkcji.
Przerwaną przez II wojnę światową działalność projektową i badawczą podjęła powołana w 1947 r. Stacja Doświadczalna Departamentu Służby Samochodowej Ministerstwa Obrony Narodowej. Zapoczątkowana modernizacja armii, wprowadzenie do wojska nowego sprzętu pancernego i samochodowego, rozpoczęcie produkcji licencyjnych czołgów średnich T-34 spowodowały duże zapotrzebowanie na prace konstrukcyjne i badawcze.
Aby sprostać nowym, coraz poważniejszym wyzwaniom, inspirowanym przez szybko rozwijający się przemysł obronny i motoryzacyjny, Stację Doświadczalną przekształcono zmieniając kilkakrotnie nazwę w Poligon Naukowo-Badawczy Sprzętu Pancernego i Motoryzacji, a jego siedzibę przeniesiono z Warszawy do Sulejówka. Wtedy też skierowano tu do pracy pierwszych inżynierów, absolwentów Wojskowej Akademii Technicznej, którzy przez długie lata stanowili trzon kadry naukowej i kierowniczej.
Szybko rosła rola i znaczenie naszej placówki, rozszerzał się zakres jej działalności w wyniku czego w 1965 r. podniesiono jej status do rangi instytutu naukowego, nadając jej nazwę „Wojskowy Instytut Techniki Pancernej i Samochodowej”.
W instytucie przez szereg lat prowadzono prace związane z modernizacją, technologią produkcji i eksploatacją kolejnych odmian, typów, modeli i prototypów czołgów, ciągników gąsienicowych, bojowych wozów piechoty, transporterów opancerzonych i samochodów specjalnych. Prowadzone były ciągłe prace analityczne w obszarze techniki pancernej i samochodowej oraz opracowywane założenia taktyczno-techniczne na kolejne generacje i odmiany pojazdów, ich układów i zespołów. Jako przykłady tych prac można przytoczyć opracowania dotyczące modernizacji, technologii produkcji i zasad eksploatacji czołgów T-34, T-55 z odmianami, T-72, PT-91, czołgu pływającego PT-76, ciągników WZT-1, 2 i 3, BWP-1, transporterów BRDM z odmianami, samochodów Star z odmianami, samochodów osobowo-terenowych Tarpan i Honker czy lekkiego pojazdu terenowego LPT. Z inicjatywy instytutu podjęto prace nad uporządkowaniem zasad funkcjonowania całego systemu transportowego oraz systemu konteneryzacji.
